اگر خاطرتان باشد در حدود سال ۱۳۷۰ کم کم بانک ها از کامپیوتر استفاده کردند و حدود سال۱۳۷۵ سیستم های شتاب رایج شد. جمعیت تهران بیشتر شد صف بانک ها طولانی تر، در نتیجه بانک های جدید مجوز افتتاح شعب خود را از بانک مرکزی گرفتند.

بانک های جدید باید قوانین و شروطی را رعایت میکردند ، مجهز شدن شعب به دوربین های مداربسته و سیستم های حفاظتی یکی از شروط اولیه بود.

بنابراین سال ۱۳۸۰ شروع نصب و راه اندازی دوربین های مداربستهبه صورت حرفه ای بود.

در سال های اولیه ، اگر یک شعبه ۴ دوربین داشت میتوانست از بانک مرکزی مجوز بگیرد. معمولا این ۴ دوربین برای فضاهای مهم مانند گاوصندوق – درب ورودی – باجه ها نصب می شد.

با گذشت زمان فواید دوربین های مداربسته برای مسئولین شعبه مشخص شد و خیلی از مشکلات و اختلاف حساب ها با بازبینی تصاویر دوربین های مداربسته مرتفع می شد.

درنتیجه تعداد دوربین های نصب شده در شعب بیشتر و بیشتر می شد.

از طرفی ۴ دوربین نمیتوانست کل شعبه را پوشش دهد و نقاط کوری وجود داشت که پس از اینکه اتفاقی می افتاد ، مشخص می شد که بعضی از تصاویر در خواستی در نقاط کور یا نقاطی که دوربین نصب نبوده است ، اتفاق افتاده است .

پس مسئولین مربوطه کم کم به این نتیجه رسیدند که باید با مشورت با متخصصین دوربین مداربسته ، سیستم های تکمیل تر و بدون نقصی راه اندازی نمایند.

چه قسمت هایی در بانک ها باید دوربین مداربسته داشته باشد ؟

یک سیستم مداربسته برای بانک باید از لحاظ جانمایی به این صورت باشد.

۲ تا ۳ دوربین مداربسته برای کنترل پیاده رو و خیابان

۱ عدد برای درب ورودی با قابلیت WDR

2 دوربین برای  ATM

2 تا ۳ دوربین مداربسته برای فضای انتظار مشتریان

۱ عدد برای میهمانان ریاست شعبه

۱ دوربین برای فضای صندوق ATM

2 تا ۳ دوربین برای مشاهده کاربران

۵ عدد برای باجه ها -هر ۲ باجه با ۱ دوربین مداربسته از پشت سر کارببر هاکنترل می شود

۱۰ دوربین مداربسته برای پیشخوان باجه ها که عمود بر باجه ها برای کنترل پول و تراول ها نصب میشود.

۲ عدد برای راه پله ها

۲ تا ۳ عدد دوربین مداربسته برای زیر زمین و بالکن

۲ عدد برای صندوق پول و اسناد

۱ دوربین مداربسته برای مشاهده رک یو پی اس و رک ذخیره ساز های مداربسته